1- دانشجوی دکتری، گروه فقه و حقوق خصوصی، واحد تربتحیدریّه، دانشگاه آزاد اسلامی، تربتحیدریّه، ایران.
2- استادیار، گروه آموزشی فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد تربتحیدریّه، دانشگاه آزاد اسلامی، تربتحیدریّه، ایران (نویسنده مسئول). ، amirzadehj@yahoo.com
3- استادیار، گروه آموزشی فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد تربتحیدریّه، دانشگاه آزاد اسلامی، تربتحیدریّه، ایران.
چکیده: (397 مشاهده)
هدف: در برخی از زوجین، زن فاقد تخمک بارور شونده میباشد و از تخمک فرد دیگری جهت لقاح استفاده و سپس آنرا در رحم خود قرار میدهد. نَسَب فرزند در این حالت و آثار حقوقی آن همچون ارث، حضانت و ... دارای ابهاماتی میباشد. هدف از این تحقیق بررسی نسب در اهدای تخمک در فقه امامیه و حقوق ایران میباشد.
مواد و روشها: برای دستیابی به این هدف با استفاده از روش تحقیق کیفی و با بررسی و تحلیل متون حقوقی، آیات، روایات و همچنین نظرات فقهای مسلمان، مفاهیم و مولفههای مرتبط استخراج گردید.
نتیجهگیری: نتایج نشان میدهد که با استفاده از تخمک اهدایی، بین افرادی که در این رابطه شرکت دارند، مادر حقیقی نوزاد متولد شده، فرد اهداکننده تخمک میباشد و کسی که حامل نطفه در رحم خود بوده است، مادر حقیقی نوزاد نمیباشد. نتیجههای به دست آماده نشان میدهد که نسب کودکان ناشی از این روشهای باروری به صاحبان اسپرم و تخمک الحاق میشود. از طرفی باتوجه به اینکه حضانت فرزند تا قبل از هفت سالگی با مادر است، پرسشهایی در این زمینه مطرح میشود که صاحب رحم، مادر فرزند است که باید از او نگهداری و شیردهی کند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1401/12/14 | پذیرش: 1402/3/16 | انتشار: 1402/6/11