دوره 7، شماره 2 - ( 1401 )
جلد 7 شماره 2 صفحات 82-74 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Oveisi K, Madhooshi M A. Examining the Non-Exclusivity of the Innocents Encounter with the Doctor by Relying on the Qur'an and Hadith. Quran and Medicine 2022; 7 (2) :74-82
URL: http://quranmed.com/article-1-646-fa.html
URL: http://quranmed.com/article-1-646-fa.html
اویسی کامران، مدهوشی مزرعی محمد امین. بررسی عدم انحصار مواجهه معصومان(ع) به طبیب در مراجعه با تکیه بر قرآن و حدیث. قرآن و طب. 1401; 7 (2) :74-82
1- استادیار، گروه معارف قرآن و حدیث، دانشگاه معارف اسلامی، قم، ایران (نویسنده مسئول). ، oveysi@maaref.ac.ir
2- طلبه سطح چهار، حوزه علمیه، قم، ایران.
2- طلبه سطح چهار، حوزه علمیه، قم، ایران.
چکیده: (381 مشاهده)
هدف: هدف از اجرای این پژوهش، بررسی گونه‌های مواجهه معصومان(ع) به پزشک با توجّه به بی‌نیازی آنان به سبب علم کافی همراه با عصمت و دوری از خطا و اشتباه آنها نسبت به هر چیز از جمله دانش طبّ و چگونگی استفاده از این مواجهه به عنوان الگوگیری از سبک زندگی آنان در حوزه سلامت است. تا با اثبات رجوع معصومان(ع) به پزشکان، انحصار در این نوع مواجهه شکسته شود و با بررسی رویکرد معصومان(ع) در مواجهه‌های مختلف، پاسخی به ناسازواری ابتدایی مواجهه و مراجعه معصومان(ع) با آن مقام علمی و عصمتی بلند و کامل نسبت به نیازمندی در رجوع به طبیب باشد.
مواد و روش ها: در این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی، با استفاده از منابع نقلی یعنی قرآن و حدیث، گونه‌شناسی و علت‌شناسی مواجهه معصومان(ع) با طبیبان صورت پذیرفته است.
یافته ها: با توجه به مقامات و فضایل و علم ویژه لدنی معصومان(ع)، مواجهه آنان با طبیب فقط به شکل مراجعه نبوده بلکه یا تأیید اصل بهرهمندی از طبّ است یا تأیید عملکرد یک طبیب خاص یا جنبه تعلیمی داشته که از لحاظ فنّی یا دینی به طبیب یا اطرافیان مطالبی را آموزش دهند. حتّی گاهی این تعلیم به شکل تنبّه به نقص دانش طبّ بشری و خطاپذیری عمل طبیبان و استقلالی نبودن نقش آنها در معالجه از سوی معصومان(ع) نشان داده می‌شود و گاهی بدون نگاه سلبی به دانش طبّ بشر غیر معصوم و صرفاً برای نشان دادن جلوه کرامت معصومان (ع) و برتری علم آنها نسبت به دیگر آحاد بشر است.
نتیجه گیری: ادلّه این مواجهه، تبلیغ و جذب پزشک به دین، الگوسازی از معصومان(ع) در مواجهه رجوعی به طبیب برای بهرهمندی دیگران از آن در زندگی با مسلّم گرفتن جواز رجوع به پزشک، مبارزه با غلو با استفاده از نشان دادن بیمار شدن معصومان(ع)، عمل معصومان(ع) بر اساس ظاهر و نه علم لدنی -جز در برخی موارد- است.
مواد و روش ها: در این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی، با استفاده از منابع نقلی یعنی قرآن و حدیث، گونه‌شناسی و علت‌شناسی مواجهه معصومان(ع) با طبیبان صورت پذیرفته است.
یافته ها: با توجه به مقامات و فضایل و علم ویژه لدنی معصومان(ع)، مواجهه آنان با طبیب فقط به شکل مراجعه نبوده بلکه یا تأیید اصل بهرهمندی از طبّ است یا تأیید عملکرد یک طبیب خاص یا جنبه تعلیمی داشته که از لحاظ فنّی یا دینی به طبیب یا اطرافیان مطالبی را آموزش دهند. حتّی گاهی این تعلیم به شکل تنبّه به نقص دانش طبّ بشری و خطاپذیری عمل طبیبان و استقلالی نبودن نقش آنها در معالجه از سوی معصومان(ع) نشان داده می‌شود و گاهی بدون نگاه سلبی به دانش طبّ بشر غیر معصوم و صرفاً برای نشان دادن جلوه کرامت معصومان (ع) و برتری علم آنها نسبت به دیگر آحاد بشر است.
نتیجه گیری: ادلّه این مواجهه، تبلیغ و جذب پزشک به دین، الگوسازی از معصومان(ع) در مواجهه رجوعی به طبیب برای بهرهمندی دیگران از آن در زندگی با مسلّم گرفتن جواز رجوع به پزشک، مبارزه با غلو با استفاده از نشان دادن بیمار شدن معصومان(ع)، عمل معصومان(ع) بر اساس ظاهر و نه علم لدنی -جز در برخی موارد- است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
