دوره 3، شماره 4 - ( 1397 )
جلد 3 شماره 4 صفحات 211-205 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه نهج‌البلاغه، دانشکده علوم و معارف حدیث، دانشگاه قرآن و حدیث، قم، ایران
2- گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده الهیات، دانشگاه مذاهب اسلامی، تهران، ایران ، m.baazm2010@gmail.com
2- گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده الهیات، دانشگاه مذاهب اسلامی، تهران، ایران ، m.baazm2010@gmail.com
چکیده: (5778 مشاهده)
مقدمه: علم طب دارای سلسله صورت‌مساله‌هایی است که باید پاسخ به آنها کشف شود. طب رایج با همه حرف و حدیث‌هایی که درباره آن وجود دارد، دارای متدولوژی و مبانی برای پاسخ به سئوال‌های خود است و طبق آنها پیش می‌رود. در باب طب اسلامی به‌عنوان جایگزین طب رایج با متدولوژی و مبانی متقن مواجه نیستیم. امروزه گرچه شاید استناد به حدیث و روایات برای رسیدن به طب جدید پدیده‌ای نو باشد اما اصل استناد به روایت، پدیده‌ای جدید نیست بلکه در طول قرن‌ها از سوی مکاتب گوناگون مورد توجه بوده و مکتب‌ها و مسلک‌هایی از جمله اخباریون و اصولیون به وجود آمده‌اند که هر یک حرفی برای گفتن دارند. هدف پژوهش حاضر، تبیین گستره تحلیل "محتوی" و "استناد" در حوزه روایات طبی بود.
نتیجه‌گیری: رویکرد مواجهه با روایات طبی، می‌بایست همراه با یک مواجهه علمی باشد؛ در نحوه جمع‌آوری روایت، در تحلیل محتوی و نیز در مرحله آزمایش و نتیجه‌گیری. افراط و تفریطی که نوعاً در مواجهه با روایات طبی دیده می‌شود، هر دو آسیب‌زننده خواهند بود. این که به تمامی این روایات به چشم سنت قطعی نگریسته شود یا این که بدون هر گونه بررسی کارشناسانه، به تمامی آنها با دیدی خالی از اعتماد بنگرند، هر دو آسیب‌زاست.
نتیجه‌گیری: رویکرد مواجهه با روایات طبی، می‌بایست همراه با یک مواجهه علمی باشد؛ در نحوه جمع‌آوری روایت، در تحلیل محتوی و نیز در مرحله آزمایش و نتیجه‌گیری. افراط و تفریطی که نوعاً در مواجهه با روایات طبی دیده می‌شود، هر دو آسیب‌زننده خواهند بود. این که به تمامی این روایات به چشم سنت قطعی نگریسته شود یا این که بدون هر گونه بررسی کارشناسانه، به تمامی آنها با دیدی خالی از اعتماد بنگرند، هر دو آسیب‌زاست.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |