مراجعه به احادیث در فهم آموزه های دین، عملکردی آشنا در اندیشه دینی است؛ از همان صدر اسلام، عالمان مسلمان برای فهم ژرفای دین به احادیث مراجعه می کردند از این رو زمانی که سخن از بهره مندی از احادیث در یک حوزه دانشی خاص مانند پزشکی است، استفاده محتوایی از آن اهمیت ویژه ای یافته و ضرورت نگاه تخصصی به موضوع مطرح می شود. امروزه با توجه به اقبال عام و رویکردهای افراطی و تفریطی به طب سنتی، اسلامی، شاهد بروز پیامدهای ناگواری در حوزه سلامت عمومی هستیم که می تواند تردیدی در تمام گزاره های دینی ایجاد نماید؛ هرچند رویکرد عالمان در مواجه با روایات طبی مختلف است، اما غالب عالمان مسلمان، عرضه روایت بر قواعد نقد و پالایش حدیث را لازم می دانند
و  با توجه به چالش ها و پیچیدگی های بسیاری که در این نوع از روایات وجود دارد بررسی انها از سوی صاحب نظران امری ضرورری است.
در این نوشتار با بررسی دیدگاه حدیث پژوهان، مبانی سندی و متنی اعتبار روایات طبی  بررسی شده است و  در اعتبار سندی  روایات طبی،  علمای اسلام ضمن اتفاق نظر بر پذیرش روایات طبی متواتر و محفوف به قرائن صحت، در حجیت  روایات طبی غیر محفوف به قرائن که توسط ثقه نقل شده باشد همانند سایر روایات دو دسته شده اند و اختلاف نظر دارند.  با توجه به ماهیت تجربی موضوع طب، معیار عدم مخالفت با تجربه و یافته های علمی در میان معیارهای عمومی نقد متن اهمیت ویژه ای دارد.  همچنین به بخشی از معیارها در نقد بیرونی اشاره کردیم معیارهایی که در حل پیچیدگی های این دسته از روایات می تواند راهگشا باشد نظیر سنجش اصالت روایت و کتب و بررسی سلامت روایت از حیث تحریف و تصحیف، تقطیع و نقل به معنا.