دوره 3، شماره 3 - ( 1397 )                   جلد 3 شماره 3 صفحات 163-155 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print

روش تربیتی تلقین به نفس و تاثیر آن روی باطن انسان از دیدگاه آیات قرآن
مریم اسمعیلی زمان‌آباد1 ، صدرا علی‌پور 2
1- گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده علوم انسانی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه ، ایران
2- گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده علوم انسانی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران ، dr.sadralipour@gmail.com
چکیده:   (9168 مشاهده)
مقدمه: هدف تکاملی انسان (قرب به خدا) جز با تزکیه و تربیت نفس آدمی به دست نمی‌آید، و تزکیه و تربیت خواهان هماهنگی ظاهر و باطن هستند. بدین ترتیب یکی از مبانی تربیت اسلامی اصلاح ظاهر به‌منظور توجه به درون و باطن است. بر این اساس هدف این مقاله آن بود که به روش اسنادی و کتابخانه‌ای و با رویکرد دینی، روش‌های تربیتی اصل اصلاح ظاهر را که شامل تلقین به نفس و روش تحمیل به نفس یا همان ریاضت، و همچنین روش تلقین به نفس را از دو جنبه منفی و مثبت یعنی تلقین‌هایی که منهی‌عنه هستند و نباید صورت گیرند و تلقین‌هایی که مثبت هستند و باید به کار گرفته شوند را بررسی کند.
نتیجه‌گیری: ظاهر و باطن آدمی دایماً در حال تاثیر و تاثر بر یکدیگرند. ظاهر انسان به‌عنوان اولین مرتبه از مراتب وجودی پیوسته در حال نقش‌زنی بر باطن است و توسط او راه بر اصلاح و تزکیه درون هموار می‌شود. اصلاح ظاهر در نهایت می‌تواند به شکل‌دهی باطن و شخصیت فرد منجر شود. ظاهرسازی زمانی مذموم محسوب می‌شود که متوجه به مردم و مایه خودنمایی و ریا باشد ولی اگر متوجه به درون بوده و در راستای تربیت عالیه باشد مقبول است و اهمیت خاصی در نظام تربیتی خواهد داشت، زیرا در نتیجه شکوفایی فطری و علمی فرد را در پی خواهد داشت و در نهایت منجر به تزکیه و تهذیب نفس او می‌شود و چنین فردی قادر است، منشأ تحول در انسان‌های دیگر شود.
واژه‌های کلیدی: ظاهر و باطن، تلقین به نفس، تحمیل به نفس، قول و فعل
متن کامل [PDF 526 kb]   (2915 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1397/3/16 | پذیرش: 1397/4/30 | انتشار: 1397/6/31
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.